بتکان پیراهنت را نکند گرد و غبار بغض هایم روی آستین های شادت بماند.....بتکان شانه هایت را نکند سنگینی اشک هایم طراوت زندگی ات را خشک کند...بتکان چشم هایت را تا دیر نشده از چشم های مهربانت بیاوفتم ...تا نکند گاهی باعث اشک هایت شوم....بتکان مرا از تمام خاطره هایت...شاید این کمترین گذشتی باشد که می توانم به تو هدیه دهم.....

من دور سرت می چرخم و تو غیرتم را سنگ بزن....من آینه در مقابلت می گیرم و تو مثل قلب سوخته ام بشکن....تو غرورت برای دل عاشقم بس است....همین غرورت....

یک بار نکند حس کنی عاشقم شده ای.....نکند حس کنی دلتنگم شده ای.... نکند روزی در خیالت بچرخم و بی خوابت کنم....نکند بی اشتهایت کنم.....نکند دست از زندگی بکشی.....مثل من گرفتار التماست کنم.....نکند تو شبیه من شوی....تو هنوز تا دیر نشده خودت را بتکان.....غبار بغض هایم را بتکان..........

نکند یک سیب تو را مجذوب خود کند مثل من....نکند یک انار تو را مشغول تسبیح کند مثل من....نکند یک خاطره تو را اسیر تشویش کند مثل من....نکند صدای یک چکاوک تو را به رویای خوشبختی ببرد مثل من....نکند بوی یک گل تو را مست و دیوانه کند مثل من....نکند رنگ دیوار باغچه ها تورا ساده دل و بی کینه کند مثل من.....

نکند حرفی از خورشید بر دلت بنشیند و ماه را دچار دلسردی کند...نکند چشمت ستاره ها را تحقیر کند....نکند آسمان عاشقت شود....نکند تمام غنچه ها عاشقت شوند....نکند بشوی مثل خودت....نکند خیره شوی به خودت.....نکند تو هم بشوی عاشق خودت................

بیدار شو....خودت را بتکان.....غرورت را نشکن...حتی برای خودت.....