خم به ابرو نیاور ، همین محرابی که آذین بسته ای خودش برای شکستن یک عمر کمر من بس است...همین نمازی که دست و پا شکسته می خوانم خودش یک عمر رکوع و سجده تقدیمت می کند....تو دیگر خم به ابرو نیاور توان بیشتر خمیدنم نیست...

باز من حرفی می زنم و تو به خود می گیری ...چند وقتی سکوت عجب حال و هوایی داشت انگار یک آتشی داشت از درون گـُــــــــر می گرفت و یک دریا خاکستر روی این آتش خروار شده بود....عجب حال و هوایی داشت...

تــــــــــو به خودت نگیر .....

بند بند این حرف هایم را باید ساعت ها ساعت  بنشینی و بشکافی که من دارم از چه می گویم ، تو باز به خودت می گیری آخرش این به خود گرفتن هایت نفسم را می گیرد....

بی خیال این روز ها باید از دلم انتظار گُل کاشتن نداشته باشم بس که مرداب پروریده است...بس که گِل آلود تپیده است....مرا ببخش شاید روزی دوباره مروارید شدم...نمی دانم شاید یک روز برگشتی و دوباره به من لبخند زدی....نمیدانم... اصلا هیچ...بگذریم ، تو به خودت نگیر... ارحم الراحمینِ من.......

قلب ها باید از یک ارتفاعی گنگ پرهیز کنند ، باید از خروش چشمه هایی روشن و جاویدان پرهیز کنند...

قلب ها باید از روشنای خورشیدی سوزان و از تاریکی پرده ای از شام ترین شب های آرامش پرهیز کنند....تو شاید نفهمی من چه می گویم اما قلب ها باید از شکوه گرمی بعضی واژه ها که روحشان را از زبانی مقدس می گیرند....یا اصلا از بعضی نفس ها که از سینه هایی سوخته و سرشار از معنویت می ریزند پرهیز کنند......

قلب ها باید از ماه ، وقتی که مجذوب هیجان هلال بودن ، یا در غرور قرصی تمام بودن غرق می شوند پرهیز کنند....

قلب ها باید تاوان این تیرگی ها را بدهند....قلب ها باید از این همه خوبی پرهیز کنند.....

ساده بگویم قلب ها باید از چشم های تو پرهیز کنند....وگرنه زیر بار این اشتیاق جان می دهند....

قلب ها باید آماده باشند تا مثل این روز ها بسوی حرم چشم هایت بدوند.....کاش قلب من مثل قلب کبوتر های گنبدت توان پریدن داشت.....