گاهی حرفت گیر می کند درون حجمی از آه که در شش هایت جمع شده ... یا کمی بالاتر می آید و در ابعاد تنگ و کوچک و زخمی قلبت گیر می کند ، گاهی وقت ها هم خودش را از این همه فیلتر و سد های محکم عبور می دهد و تا نوک زبانت می رسد اما بین دندان های قفل شده گیر می کند ...
آنوقت حرارتش زبان را می سوزاند و دودش دنیا را باخبر می کند که این زبان سوخته...این دل تنگ و بیچاره حرفی سوزان در گلو دارد...اما از دود حرفی که بر زبان نیامده فقط تو می فهمی حرف دلم را ...
دلم می خواهد باران شوم و ببارم تا جبران تمام بغض های نشکسته شوم ، یا کبوتر شوم و تا آسمان هفتم پرواز کنم و تلافی یک عمر زمینگیر شدن شوم ! دلم می خواهد کوهی استوار بشوم تا خورشید خودش را پشت من پنهان کند....یا آسمانی بشوم تا ماه در دل صاف و صادقم نفس بکشد....خلاصه بگویم...دلم می خواهد به تـــــــــــــو نزدیک و نزدیک تر شوم تا رها شوم...
داشتم آرزوی این نزدیکی و رهایی را می کردم که زیر گلویم همان شاهرگ زندگی ام نبضی زد و گفت....نحن اقرب الیه من حبل الورید...
حالا هم نزدیکم...هم رها....هم بارانم...هم کوه....هم کبوتر در حال اوج....اگر حواسم باشد !
