راستش را بخواهی شک داشتم یک انسان چقدر می تواند از انسانیتش دور شود...چقدر می تواند منفور شود ! شنیده بودم همه مهربانی را دوست دارند ، لبخند و دوستی های بی منت را دوست دارند....شنیده بودم انسان،  عاشق خوبی هاست...اما انسان اگر انسان نباشد این همه خوبی را نمی بیند...

میخواهم برای تو که پلید ترین حیوان روی زمینی بگویم ، از پیامبر رحمت چه می دانی؟...اصلا مهم نیست که تو بدانی یا ندانی اما کمی با خودت فکر میکردی چرا بیشتر از نام زیبای محمد(ص) روی زبان ها نام رحمة للعالمین جاریست...اصلا کمی با خودت فکر میکردی معنای این واژه ای که قلب های میلیون ها مسلمان را آرام می کند...یا اصلا کمی روشن تر بگویم واژه ای که قلب عرشیان و فرشیان را آرام میکند یعنی چه؟... اصلا کمی فکر می کردی وقتی نماد کفر ، مراد بی چون و چرای احمقتان آمریکا از زندگی این پیامبر رحمت فیلم می سازد و هر چه خوبی هست را به ناچار به تصویر می کشد.....آخر تو چرا کاسه داغ تر از آشی شده ای که تا زَقّوم‌جهنم تو را بکشد....

کمی فکر می کردی وقتی بزرگ ترین تجمع دنیا دور تا دور حرم فرزند این پیامبر مهربان رقم می خورد حتما لایق ستودن است...اصلا تو که نمی فهمی چه می گویم اما آنقدر دل خونم که اگر لب به این حرف ها نگشایم حتما....بگذریم تو که نمیفهمی...

اما باید بگویم...باید این حرف ها را گفت تا پست فطرتی های تان مداوم نشود..شاید کمی حرارت حرف های سوخته ام بعد از اهانت دوستان دانمارکی تان کم بود که حالا به ریش مان خندیدی و دوباره داغ دلمان را تازه کردی....

میخواستم بگویم تو اگر از زبان پیامبر مان نفرین شوی دودمانت به باد می رود که حرفم را خوردم....آخر تو که نمیدانی پیامبر رحمت یعنی چه...حتی می ترسم...می ترسم پیامبری که رحمتش به سنگ ها و صخره ها هم می رسد نکند دست رحمتی بر سر همچون تویی هم بکشد...یا اصلا برای هدایتت دعایی بکند....می ترسم از رحمت واسعه ای که دارد....

یا رحمة للعالمین به خودت واگذارشان کرده ایم..... 

لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی...

طعم عاشقی طعمی است شبیه شیرینی یک وصال...شبیه تلخی دلهره های فراق...طعم عاشقی گاهی شبیه خورشید سوزان است...گاهی شبیه ماه فروزان است....طعم عاشقی شبیه طعم شیرین یک ماهی قرمز است روی یک سفره هفت سین...شبیه یک ماهی شور بختیست که دریا او را بعلیده.....

طعم عاشقی شبیه طعم خود دریاست خروشان و تشنه !طعم عاشقی هم رنگ صدف هاست...هم رنگ آسمان هاست...طعم عاشقی طعم نفس های تند و بی وقفه یک پرستوی یخ زده ای را دارد که سال ها دویده و عمری پریده و حالا لانه ای گرم دارد تنش را نوازش میدهد...

طعم عاشقی طعم تو را دارد...طعم چشم ها و حرف هایت را...طعم لبخند هایت را...حتی طعم اشک هایت را...طعم عاشقتی طعم تسبیح و سجاده دارد...طعم مهر تربت دارد...طعم عاشقی طعم وضو های بی بهانه دارد...طعم بی خوابی های شبانه دارد...

طعم عاشقی طعم خدا دارد....طعم بوی خوش فرشته دارد...طعم گیسوی رها شده ات در خیمه ای سبز....در بیابان های گرم....طعم عاشقی طعم انتظار دارد....

وقتی که دنیا احساست را نمی فهمد ! یا اینکه باد دلهره هایت را نمی بیند و ظالمانه می وزد و تمام داشته هایت را با خود می برد....وقتی که طوفان طومار آرامشت را در هم می شکند و کوه ها همیشه مانع رسیدنت می شوند ، حق داری اینطور نفس نفس بزنی...

وقتی که خورشید هم تو را بی سایبان می بیند و داغ تر و سوزان تر از همیشه می تابد ، یا اینکه ابرها همیشه شب ها خودشان را به آسمان عرضه می کنند و ماه را تیره می کنند تا هر شب تو با حسرت تر از قبل آسمان بی ماه و ستاره را نگاه کنی ، حق داری اینطور نفس نفس بزنی...

وقتی که مثل یک گنجشک سرگردان ، تشنه و در اضطراب می دوی و درست سنگ کودکان بازیگوش وسط قلبت می نشیند و قاه قاه می خندند....یا تیری که از کمان حوادث ها رها می شود و چشمت را کور می کند ...اصلا دنیا نسخه زندگی ات را با تلخ ترین داروها می پیچد.......حق داری نفس نفس بزنی........

این لحظه های آخر کمی صبورتر باش دلکم......صاحبت روزی می رسد...

دلم می لرزد ، هوای پاییز کرده انگار...و باز برگ ریزان و باد های سرگردان...نفسم معطر می شود باز ، و هوای بهار میکند انگار...باز مثل ابرهای خوشگذران قصد دشت و کوه و باغ های انگور می کند انگار...

در تب سردی کز میکند نگاهم و فصل در فصل هوای تابستان میکند و حرارتی داغ تر از آتش ، زمستان را به آتش میکشد وقتی هدف تک بیت ها و مقصد شاعرانه هایم می شود تــــــــــــــــو....

حرف هایم هوایی ات میشوند بدجور و با عجله قصد فرو ریختن دارند...قصد آویختن به زلفی خوش رنگ دارند...حرف هایم غلت میزنند روی گونه های دفتر عاشقم....و باز سُر میخورند روی پلک های منتظرم.....حرف هایم هوای تو دارند که می آیند...هوای تو دارند که می بارند...

تو باز از چشمه ها برگشته ای یا از سرسبزی بهشت های مقدس آمده ای....تو باز بر بال کبوتر های محجوب نشسته ای یا روی دست رنگین کمان به پرواز درآمده ای که اینطور من در شعف و در هیجان دارم واژه واژه می سرایم...تو از کجا مرا نگاه می کنی که دارم به خود که هیچ....به تمام دنیا می بالم.......من دارم از غرور این تبسمت سر از آسمان هفتم در می آورم...

بس کن داری مرا می کشی دلربا....