گاهي اوقات حس مي کنم براي اينکه آغوش خدا رو درک کنم بايد از يه آدمايي که دلم ، بدجوري به نگاهشون به خنده هاشون به بغضاشون به درداشون گره خورده بگذرم .بايد به دلم بگم :"نه"
بعد بغضم مي گيره و به خدا مي گم:خدايا!تو که مي دوني چقد سخته تو که مي دوني من چقد کم ميارم خودت کمکم کن....
دلم مي خواد دقيقه اي يه بار از خدا بپرسم :خدايا ! واسه دل من ،واسه آخر و عاقبت دل من دعا مي کني؟بعد خدا با مهربوني در گوشم بگه:آره عزيزم! نگران نباش خودم واست دعا مي کنم.
خيلي ديوونه ام مگه نه؟