...............................................................................

چقدر سخت...

ديگه نداشتيم از اين کارا داشتي راستي راستي دلتونو خفه ميکرديدا

خداقوت

ياد اين دوبيتي افتادم از يه شاعر گمنام
مرا در عشق پر آوازه کردي
جفا بي حد و بي اندازه کردي
دگر آتش به خاکستر مزن تو
که امشب داغ دل را تازه کردي

مگه آدما مي تونن صداي دلشونو خفه کنن و خلاص؟؟؟؟
من که هيچ وقت نمي تونم از خير خاطراتم بگذرم....هيچ وقت...باورتون مي شه ؟باهاشون زندگي مي کنم ..زندگي....تو هواي خاطره هام نفس مي کشم درست همون وقتايي که اکسيژن کم ميارم.واي که چقد اين روزا من اکسيژن کم ميارم....
خاطرات من...تنها دارايي هاي منند..
تنها دارايي هام....
واسه همينه که خيلي زياد مراقبشونم ...واسه همينه که خيلي وقتا با اشک چشمام گردگيريشون مي کنم تا نکنه يه وقت واسم کهنه و قديمي بشن.
حتي فکر خلاصي ازشون هم ديوونه م مي کنه.دوسشون دارم و حاضر نيستم حتي لحظه اي ازشون غافل بشم
خدايا!خودت نگهدار بهترين خاطره هام باش...مي شنوي خداااا؟خودت مراقب خاطره هام باش.....

پدر ادمو درمياره خاطره ها...

يادم که مي آيد ، هم مي خندم.....هم گريه مي کنم....هم مي سوزم....هم مي سازم..
جزو اون نوشته هايي بود که خيلي دوسش داشتم:)

چقدر دوست داشتني ين همين آتيش هاي زير خاکستر...

چه عجب از اين ورا: )

سلام بر نويسنده پر احساس..بند آخرش عالي بود
اما اينو مي نويسم: يادم که مي آيد ، هم مي خندم.....هم گريه مي کنم....هم مي سوزم....هم مي سازم....